De theaterzaal in Bildraum staat vol met witte dozen en zwarte lampen op standaards. Alles is vierkant en hoekig, behalve de eenzame sprieterige kamerplant achterin. Een man in donkere kleding (Steve Salembier) komt het toneel op en loopt geruisloos naar één van deze dozen, waar hij secuur kleine objecten in plaatst: rechthoekige blokjes, een gestut kartonnetje, een stoeltje. Een maquette in de maak. Dan komt een vrouw in zwarte jumpsuit (Charlotte Bouckaert) erbij en pakt haar camera op.

Charlotte en Steve (atelier Bildraum) bouwen beelden. Hij prepareert en verandert de maquettes, zij schiet beelden van deze mini-ruimtes. Die foto’s worden direct getoond op het scherm op de achterwand. Het duo speelt met ruimte: van een driedimensionaal beeld maken zij een tweedimensionaal beeld. Bovendien wordt de werkelijke kleine ruimte in het tonen van de foto uitvergroot tot manshoge proporties. De kadrering van de fotografie is per definitie een selectie en ook hier regisseert het kader het perspectief van de kijker.

Met de constructie van een fotografisch beeld zet atelier Bildraum de toeschouwer aan tot het maken van een eigen constructie. Die van een situatie, een verhaal, of een geschiedenis die vooraf ging aan de foto. De mens is hierin afwezig, hoewel er wel een suggestie gewekt wordt. Omgevallen stoelen suggereren de nasleep van een vechtpartij. Of was het een feestje? Uit de speakers klinken geluiden als waterdruppels, caférumoer, wind, regen, stuiterende pingpongballen: ze kleuren het beeld. Daarbij speelt Steve soms gitaar, met de rug naar het publiek, want hij moet natuurlijk Charlottes beeld kunnen zien. In onze verbeelding ontvouwen zich mogelijke werelden.

Alles in Bildraum is heel nauwkeurig. De architect en de fotograaf weten precies wat ze doen en spelen behalve met ruimte, ook met de tijd. Gedurende de hele performance werken en bouwen ze aan de beelden. Ik mag mijn voorstellingsvermogen laten werken, maar ik kan eigenlijk ook niets anders. Elke handeling is afgepast, uitgedacht en geanalyseerd. Dit zorgt ervoor dat ik mij veroordeeld voel tot de situatie. Ik mis de vrijheid van een museum. De vrijheid om zelf te kiezen waarnaar en hoe lang ik kijk. Ik voel opluchting als Steve eindelijk buiten de witte hokjes gaat en tussen de maquettes knielt om met wijde armbewegingen een emmer zand over de grond te verspreiden. Eindelijk even buiten de kaders!

Het zand vormt met een filter voor de lens een beeld van een donker landschap. Steeds opnieuw gaan de handen door het zand en met elke cameraklik verandert het landschap. Een eiland? Een kustlijn? De branding? De beeldmakers verlaten de ruimte, het scherm gaat uit en het geschapen beeld is weg. Wat blijft, is de theaterzaal met maquettes, waarvan er één wordt uitgelicht met een spot. Nu is de mens compleet verdwenen. Wij blijven achter met een hoofd vol oneindige scenario’s.

[Sterren toegekend door de redactie]