We betreden een enorme, koude hal en in deze immense ruimte staan in de verte twee naakte figuren. Man en vrouw. Verspreid door de hal staan grote emmers met iets dat oogt als crèmekleurig deeg: gips dat wordt gemengd met ronkende mengboren door een drietal personen in overalls. De radio speelt popliedjes terwijl deze vijf mensen voorbereidingen treffen.

In When Everything is Human, the Human is an Entirely Different Thing smeren Tamar Blom en Francesca Lazzeri zichzelf en elkaar in met vaseline uit een klein glazen bakje. Secuur bedekken ze hun hele lichaam. De tepels krijgen een extra vette klodder. Gehuld in dikke winterjassen, sjaals en dekens kijken wij naar die blote lijven. Ondertussen wordt in het midden van de hal een groot vierkant zeil geprepareerd: uitvouwen, emmers vloeibaar gips uitstorten, lampen erop. Het publiek vormt pratend een cirkel om het vierkant.

Rumoer van de werkplaats verstomt, de radio gaat uit. In stilte loopt het duo het zeil op. Geknield smeren zij rustig om zich heen het gips uit in ronddraaiende bewegingen. We horen de regendruppels op de golfplaten van de hal. De handen verdelen het materiaal in cirkels, het lichaam deint mee. De ruggen naar elkaar. Wanneer het zeil volledig bedekt is met een laag gipsgolfjes, komen de lichamen in het midden bij elkaar. Tegen elkaar aangekropen strijken ze aandachtig het gips over de ander uit. Golvend bedelven zij zich compleet, tot het punt dat de grenzen tussen bodem en lichamen vervagen.

Als een verschuivende vloedlijn vormt zich op die manier een landschap. De beweging wordt kleiner, de eenheid vergroot. Eenkleurig wordt alles, maar in die ene kleur vind je vele schakeringen. Een lichte ademhaling, de gesloten ogen die nog enige huid tonen, de omhelzing die je je voor kan stellen ónder de sculptuur. Behalve de lichte deining van de flanken van Blom is alles tot stilstand gekomen. Deze situatie, hier en nu, trekt mij uit mijn praktische gedachten. De concentratie van Blom en Lazzeri zuigt mij naar het middelpunt in de ruimte en in mijzelf. Met minimale middelen weten zij het publiek tot grootse vragen te prikkelen. Een bespiegeling op de natuur, identiteit, het zijn van de mens. Op het topje van het beeld is te zien hoe het gips begint te drogen. Het beeld hard uit. Volharding in een meditatieve staat.

[Sterren toegekend door de redactie.]

Foto: Sergio Gridelli